Filmpjes zijn in

Filmpjes doen het goed op kunstacademies, festivals en prijsvragen. Complete verhalen en de indrukwekkendste technieken komen dan langs.
Indrukwekkend.
Ik herinner me ze alleen niet meer.
Alleen dat ene filmpje kan ik niet uit mijn geheugen wissen.
Het was koud. Bibberend ging ik door de sneeuw naar de Rijksacademie in Amsterdam. Kunstenaars zouden hun werk van het afgelopen jaar tonen. Een oude bekende schoot op me af. Ik schoot op haar af. Een klein kanon temidden van al die mensen. Kijkend of we onze droom nog hadden. Wat was dat ook al weer? Kunst maken of gewoon je ding doen. Vreemde uitdrukking.
Ze sleepte me mee. Ik sleepte haar mee. Ruggelings, wurmend. Wat massa’s mensen. Beelden kwamen langs. Zwart-wit. Gestructureerd, gecensureerd.
Documentaires. Inhoudelijk. Diepgaand. In de musea waren ze ook aanwezig. Ze verdrongen bijna de schilderijen.
Al die werken zitten nu ergens in een onderbewuste van mijn warrige geest. 
Alleen dat ene beeld.   
De jongen en het meisje. Ze zaten op het bankje. De wereld was perfect. De zon scheen. Hij was vol aandacht voor haar. Zijn blik leek niet van haar af te komen.
En zij?
Zij keek naar beneden. Ritmisch wipte ze met haar voeten. Ze kon niet genoeg krijgen van haar glanzende muiltjes. Belegd met kralen. Zo uit het paradijs weggelopen, rechtstreeks naar haar toe. Blijkbaar vertelde de schoenen haar hoe mooi haar wereld op dat moment was.
Misschien zegt het iets over mij. De kijker. Mijn beleving.
Maar de maker had slechts geobserveerd. Hij kwam toevallig langs het tafereel. Feilloos geregistreerd.
Wat had het leven, de liefde toch met schoenen te maken.
Niet zoveel.
Ik had geen flauw idee.
Mensen projecteren op dingen. Voorwerpen krijgen een geur en een herinnering.
Dat mag duidelijk zijn.
Soms komt er een mafkees langs die feilloos weet vast te leggen wat je denkt.
Toch geniaal.
 
Marjan Verloop

SLUIT
SLUIT