Schapekoppen of vuurzuil

Dordrecht is een enigszins vreemde stad met haar geschiedenis en haar hang naar progressiviteit op bepaalde momenten. Ik ben er geboren en heb er gewoond.
In zo’n huis van de jaren twintig. Ingeklemd tussen een park, de schouwburg, een nieuw uit de grond gestampte wijk. Een wijk met een andere etnische achtergrond. De enige oude molen die Dordrecht rijk was. Veel straten, waar auto’s raasden en de brandweer en het oude ziekenhuis vlakbij met hun geweldige alarm.
Vaak stond ik op het balkon. Sommige dagen zag je vuurwerk. Ik hoorde de stoomboten van Dordt in stoom. Een tweejaarlijks evenement. Boven me op zijn balkon, rookte mijn broer zijn sigaret. Het water van de douche kletterde langs een ander raampje.
Dichterbij zag ik de bal op het garagedak en de oude boom ernaast, die uitnodigde om erin te klimmen. Ik hoopte dat hij de deur uitging en me meenam. Ik hoorde het grind knerpen boven me en hij deed de deur dicht. Hij zou niet meer weggaan.
Ik bleef staan op het balkon en keek naar de sterren in de lucht. De Staart als woonwijk slingerde erachter. De Staart zal naar het eind van de stad slingeren en via de bruggen en rivieren kon je van het eiland af.
Er stond zo’n beeld. Schapekoppen. Knalgeel van metaal of ijzer. Moderne uitvoering. Eeuwen geleden hadden mannen geprobeerd een schaap de stad binnen te smokkelen, verkleed als man. Helaas. Het schaap mekkerde bij de stadspoort. Wie was er nu onnozel?
Enkele lijnen gaven het tafereel weer. En elke keer als ik Dordrecht binnenreed, werd me verteld dat ik een schapekop was. Maar ik was niet blond, meer of minder intelligent en had geen krullen.
Een kunstwerk kan iets zeggen over de stad, haar geschiedenis. Iets uitdrukken wat met de bewoners te maken heeft. Soms is ze haar tijd vooruit en wordt het nog niet begrepen. Soms is het pure kunst om de kunst. Ook dat kan.
Nog steeds vraag ik me af wat het geval was met de vuurzuil op het vijf-meiplein.
En waar het is gebleven. En wat het zei over de bewoners.
Het heeft in ieder geval zijn stempel gezet met haar discussie.
Misschien was dat al de meerwaarde van het verhaal.
Ik had het toch niet willen missen.

Marjan Verloop

SLUIT
SLUIT