Als ik kon schreeuwen, schreeuwde ik mijn leegte plat
als ik kon dansen, danste ik mijn regels krom
als ik kon schrijven, schreef ik mij vol.
Ik ben naakt zo zonder vormen
geen lijnen omlijnen mijn geraamte
men weet nog net dat ik besta maar
me willen bekijken is teveel gevraagd.
Zie dan toch mijn leegte aan als een kans
kleed mij met verhalen, laat mijn wezen spreken
zodat deze hopeloze naaktheid
maar voor even was en schrijf!
Je kietelt me met cirkels tegen strepen
beweegt je hand naar en van mijn vel want
van veraf zie je welke lijnen nog niet lopen
hoe je de balans behoud.
Steeds sneller volgen letters woorden
maken mijn gewaad.
En schrijf verder, alsjeblieft
in elke verte staan nog zoveel leegtes klaar.
Ellen van der Kolk
(ter gelegenheid van festival ‘Aan hoger wal’ bij de haven, 9 juli 2022)
