Ik ben noch schilder noch boswachter.
Toch lijkt mij dit bos uit schilderijen te bestaan
waaiende krakende inkijkexemplaren
waar stiekem in een leegte schuilt
Waar nog niks groeit of dood is
niks natgeregend, platgelopen, wit
(of paars, als ze überhaupt al kleur weerkaatst) het oppervlakte haalt,
tussen de bomen een schets van een hert verschijnt, nog zonder vacht.
Waar nog niet eindigende paden lopen, een heuvel nog haar daling mist.
Ik bestudeer hoe de plas schrikt bij een druppel, uitdijt om mijn laars.
Wie weet verstopt zich onder mij het stukje leeggelaten bos
waarvandaan dit dagelijks verkleuren trekt,
deze paden, heuvels, bomen, open plekken, herten,
de zon in de ochtend, de harde wind, de zachte,
de plas die leegstaat, de volle, de herfst,
de baasjes met honden, de renners, de specht
zijn geklommen, zich rond mij
waaiende krakende inkijkexemplaren vormen.
Ellen van der Kolk
(Dit gedicht is geschreven voor de expositie in de Casteelse Poort, over de landschappen van Wageningen. De expositie is te zien tot April 2023)
