Gedachten van mensen kennen geen grenzen.
Zoals een wilde stormwind, los, vrij, hier en ook daar vliegt, zonder grenzen.
Men kan geboren zijn in een drukke straat een drukke stad in het verre oosten en gehecht zijn aan een klein dorpje midden in de bergen aan de andere kant van de wereld.
Men ziet de wortels van zijn geboorteplaats in de nieuwe locatie, hij vergelijkt voortdurend diverse gelijkenissen en tegelijk neemt de gehechtheid allen maar toe .
Iemand die verliefd op de bergen was, blijft ook verliefd op de bergen .
Hoewel de andere berg zich al miljoenen jaren in het andere deel van de aarde heeft genesteld, lijkt het of de wortels van de bergen zich onder de aarde overal kunnen nestelen.
De verliefdheid neemt toe als een groen beboste berg jouw geliefde was en je nieuwe lieve berg ook net zo groen en bossig is.
Men zoekt weer verder naar gelijkenissen, de bomen worden met elkaar vergeleken, een prachtige zonsondergang achter hoge bergen wordt geplakt aan jouw oudere beeld van je vaderlandse zonsondergang met misschien minder hoge bergen maar met dezelfde zonsondergang.
Zelf van het ruiken van wild groeiende basilicum langs de wegen, wordt men vrolijk om weer in het verleden te reizen.
Er is geen grens meer.
Een dorpeling van Monchiqe, een klein dorpje in zuidelijkste hoogtepunt van Portugal, lijkt zelfs op Aga Reza, de Iranese veehouder in het kleine geboortedorp van mijn moeder.
Zelf de 60-jarige kleine vrouwelijke slager van Silves, ook in de buurt van Monchique, deed me denken aan Ali de stevige slager van onze wijk.
Dit gebeurde tijdens mijn laatste, korte reis naar de meest zuidwestelijke hoek van Europa.
Toen ik een avond op een stoel zat van een klein lokaal café in het zeer gezellige dorpje Monchique probeerde ik te voorkomen dat een aantaal kleine stukjes papier die ik van de eigenaars van het café gekregen had niet te nat zouden worden van mijn tranen tijdens het lezen van de onderstaande stukje voor mijn liefde die naast mij zat.
Zo is het gegaan.
De geur van citroenbomen, eucalyptus, gras.
De geur van zon en wind en van het bos.
De smaak van zeer rijpe vijgen en het genot van zelf geplukte wilde vijgen.
Het vallen van kleine druppels mist op je huid wanneer je aan het uitrusten bent.
De sappige smaak van tomaten en komkommer die rijp en sappig zijn geworden van een fijnste energiebron , in een mond die van de smaak geniet.
De geur van rust, lachende gezichten, het voelen van het bestaan, het voelen van leven.
Levendige leven.
Drinken van helder bronwater uit een kleine pijpleiding die uit de berg komt.
Het genieten van avondwandelingen in de smal dalende straten en het snelle ademhalen op de hellingen.
Het genieten van nadenken zonder zorg.
Het genieten van bezinnen met verstand.
Het voelen en genieten van elk moment in gezelschap van iemand die van je houdt en op wie jij gek bent.
En het voelen van de liefde.
Het vergeten van de dagelijkse bezorgdheid , drukte, stress, hoewel heel kort , maar prachtig.
Het leven ver van de Boze gemeenschap en de dagelijkse dwaasheid.
Leven in vrede , met jezelf met je naaste, met mensen om jouw heen en met moeder natuur.
Wat mooi en prachtig zegt een legendarische wiskundemeester, astronoom en dichter dit die ongeveer 1200 jaar geleden leefde in het Perzische rijk (het huidige Iran):
Leef zo, dat je naaste
geen last heeft van jouw wijsheid en eerbaarheid.
Wees kalm, wees meester over jezelf, geef niet toe aan
aanvallen van woede. Als je echt in vrede wilt
leven, glimlach dan tegen het lot
en kwets niemand.
Masood Eslami