Heel lang geleden toen ik een 8-10 jarig jochie was en in het land van de Shah van Perzië woonde, wat nu het Iran van de Ayatollahs geworden is, heb ik de eerste Nederlander ontmoet.
Een lange witte aardige jongen rond 30 jaar en bijna altijd met een glimlach.
Het was de eerste keer dat ik een Nederlander leerde kennen, we communiceerden met gebarentaal. Wij hebben samen gespeeld, welk spel, weet ik niet meer.
Dat was mijn eerste kennismaking met Nederland.
Later las ik in onze schoolboeken over een dappere jongen die Hans heette, die met een vinger in een dijk het land gered had. Weer later las ik over tulpen en ook molens en over een land dat ook de zee droog maakte om nieuwe steden te bouwen.
Ik woon inmiddels sinds 1994 in Nederland, een jaar later in Wageningen.
In een van mijn eerste gesprekken met een Iraanse vriend in Wageningen over Wageningen, vertelde hij dat de Wageningse grond een soort magneetkracht heeft die vele mensen die ooit in Wageningen woonden en later weggingen, weer naar zich toe trekt.
Verbaasd keek ik hem aan en zei: “Wat een magie”. Ik wil die kracht leren kennen.”Om in Wageningen te komen wonen, in mijn omstandigheden van toen, was niet makkelijk, maar ik heb de kracht en magie van Wageningen te hulp geroepen om dit mogelijk te maken.
In oktober 2009 moest ik plotseling in verband met ziekte van mijn dierbare moeder naar Iran. Onderweg terug naar Wageningen, hoog boven de wolken en in mijn eentje nam ik een pen en papier in mijn handen schreef ik spontaan een gedicht: “Waar is mijn huis?“
Het was een zondag en meteen de volgende dag waren de voorbereidingen van het meertalige literaire festival in 2009 in Wageningen. Tijdens de vergadering werd ik door mijn medeorganisatoren gevraagd om mijn mening te geven over een voorstel om een nieuw programmaonderdeel toe te voegen. Dit hield in: nieuwe Wageningers interviewen over: “Waar is mijn huis?”, tegelijk werd mij gevraagd mee te doen aan dit nieuwe programma.
Ik bleef met een glimlach naar de rest kijken terwijl ze nieuwsgierig op mijn reactie wachtten. Ik had een dag eerder iets opgeschreven en de volgende dag werd daarover iets gevraagd.
Wat een magie!!!
Ik vroeg tijd om na te denken.
Drie dagen later kreeg ik iemand met een glimlach en een bloemstuk in mijn zaak. “Dit is voor jou Masood”, zei ze.
“Waarvoor?”, vroeg ik toen.
“Gewoon, zomaar” en ik keek naar het kleine kaartje dat eraan hing en ik las: “Welkom thuis.”
Ik mailde gelijk naar de anderen – genoeg tekens: “ik doe mee aan dit programma.”
Waar is mijn huis?
Een sterke oostelijke zon verspreidt zijn schaduw,
op een metalen vogel.
En ik zit tussen hemel en aarde vertrokken vanaf mijn geboortegrond.
De sloot en het weiland tegenover mijn huis,
de koeien daarin en de ooievaren die tijdelijke gasten bij ons zijn,
vormen mijn nieuwe land.
En ik zit nog steeds tussen de blauwe hemel en de groene aarde.
Vanuit mijn kleurrijke geboorteland,
vlieg ik naar mijn nieuwe, altijd groene land.
Daar in mijn dagelijkse tweeslachtigheid,
en hier in de verwarrende nachtelijke dromen,
verdwijn ik.
Ik verlang om de tijd stil te zetten,
om hier een eeuwige rust te bereiken
om tweeslachtigheid en verwarring in mijn nieuwe huis te beëindigen.
Masood Eslami
8 januari 2011 Wageningen
