Andy Warhol en de museumnacht

museumnachtAndy Warhol is in het stedelijk museum Amsterdam. Kille koude muren zijn bedekt met oases van wallpapers en uitvergrote zwart-witfoto’s. Lichtbeelden, geluidshokjes.
Je kunt er ook dineren.
Je kon er zelfs vijftien minuten je werk tentoonstellen. Dat ging ik doen in de museumnacht. Het walhalla en het paradijs opende haar deuren en daar stond ik met een mini-schilderijtje. Drommen mensen liepen in en uit. Ik had niet de illusie dat hier een contact uit zou voortvloeien. Of dat ik in dat kwartier van hectiek van teveel kunstenaars uit het hele land een goed gesprek zou voeren. Maar ik moest het doen. En zo stond ik in de rij van werk afgeven en ophalen.
Eigenlijk was de sfeer eromheen het best. Het museum ademde. Er was een dj. Er waren mensen op zitzakken en er was drank. Een combinatie van bezoekers, interactie, een mini-opening, en interessant werk. Het nam mijn angst voor witte muren weg. Kan een museum niet altijd zo zijn?
Andy Warhol had nog een decor gebouwd en een lekkere lig-zitbank waar je naar zijn videowerk en installaties kon kijken. Voor even kwam het tot leven. Net alsof een museum met oudheidkundige stukken een ziel kregen. Of die platte schilderijen wellicht zo ook een stem kregen en je aanspraken.

Hm..zou ik zelf geen gitaarvormige banken kunnen maken en muziek tot leven kunnen laten komen? Maar muzikaal ben ik niet.
Daarna ging ik naar huis met de gedachte..waar is de ligbank van de muiterij gebleven? Je moet eerst dromen toch voor je gaat maken? En als je je droom gemaakt hebt, moet je zorgen dat mensen het zien…haha..in vijftien minuten hectiek.
En mijn tweede gedachte was nog een keer…kan een museum niet altijd zo zijn? Zitzakken, drank en interactie en muziek.

Ik heb me al voorgenomen om in het nieuwe atelier, het jankopshuis een levensgroot werk te maken. Al is het er maar een. Groter als ik ben. Groter als ik bevatten kan. Harder als ik bidden kan.
Net zolang tot God verschijnt.

Marjan Verloop

SLUIT
SLUIT