Een paar vleugelslagen

Ik heb het gemist want ik moest factureren, maar een tijdje terug stond er wat aardigs in de krant. Een kennis kwam er mee aan, de NRC van 28 februari 2009. Over de architect Rudy Uytenhaak, die zijn visie op de stad gaf. Daar kunnen we het niet genoeg over hebben, zeker in Wageningen, een stadje dat zich al decennia ongemakkelijk beweegt tussen servet en tafellaken. Luister en huiver want dit is wat die beroemde architect heeft gezegd: Een grotestadsbewoner kijkt als een vogeltje over de rand van zijn nest en weet dat hij met een paar vleugelslagen overal kan komen. Huiver, dorpse geest! Huivert gij die Wageningen klein wilt houden! Wilt u dan eeuwig sukkelen? Waar is die nachtwinkel, dat nachtrestaurant, die muziekzaak, die echte Indonesiër, die echte Marokkaan en Mexicaan, die salon, dat kunstenaarscentrum in het hart van de stad, die trein voor dag en nacht naar de wijde omgeving, of liever andersom: waar zijn de verbindingen waarlangs kopers, cliënten en talenten elkaar verdringen om in Wageningen te mogen zijn? Welkom, nieuwe bewoners! Welkom in de Arc, welkom alvast aan de Nobelweg, aan het Salverdaplein en in de stadsuitbreiding in het Oosten, en neem je portemonnee mee! Als er onder jullie minstens 30% zijn die bij de grote zaken in onze Stad kopen en al is het maar 10% die hier naar de film gaan, uit eten gaan, een paar galeries bezoeken en kunst kopen, avonden bijwonen in de bibliotheek, de jazzkelder van het WICC of een muziekevenement in een van de betere café’s, en die prachtzaakjes in de zijstraten van de Hoogstraat binnenlopen, dan ben ik een gelukkig mens, vooral als je ook nog eens af en toe mij een tekst of gedicht op bestelling laat leveren of tegen betaling je oor laat kietelen door mijn zoetgevooisd gefluit. Want Wageningen mist nog steeds dat minimum aantal, die “kritische massa” die er voor zorgt dat er altijd wel een optochtje van voeten, ogen en pegels naar die mooie initiatieven gaat die net in de marge liggen. Die marge is het zout in de pap, vergeet dat niet. Zij is de kleur, de kwaliteit van onze Stad. Marge is trouwens “in het oog van de beschouwer”, om eens een uitdrukking uit het Angelsaksische taalgebied te annexeren. Je neemt immers waar vanuit je eigen wereld. Maar als je verzuimt om je heen te kijken kun je in de domme waan raken dat jouw wereld dé wereld is, erger nog: dat jouw dorp de wereld is, een wereld waar ze vooral niet aan mogen komen en waar al het andere, het “marginale”, vreemd is. Hoe dan ook: Elk mens voelt op z’n klompen wat een positieve leefomgeving is en wat niet – de een toont zijn ongenoegen door een bushokje te slopen, de ander door te maken dat ie wegkomt. Een positieve leefomgeving heeft alles te maken met kansen, kwaliteit en diversiteit. Kansen op een zinvol bestaan, een opleiding, een inkomen, een woning. Kwaliteit van de openbare ruimte, van de mensen om je heen, van de winkels, de podia, de schaarse monumenten die nog iets zeggen over de wortels en de identiteit van Wageningen. Diversiteit in de mensen, de gebouwen, het aanbod in restaurants en theaters, de kunsten op straat, activiteiten voor mijn part van het hele Hogere naar het hele Lagere, noem maar op. Ik hoef het niet allemaal te weten, ik hoef er niet allemaal heen. Als ik maar kan kiezen. Als ik maar even over de rand hoef te kijken en hup, een paar slagen en daar is mijn echte Stad!

Laurens van der Zee.

Laurens van der Zee is dichter en muzikant en van huis uit niet-westers socioloog en voorlichter over de VN organisatie UNESCO. Dit is zijn eerste column voor de website Cultuur in Wageningen.

5 gedachten over “Een paar vleugelslagen”

  1. leuk om de column van de nieuwe schrijver te lezen. Wat Wageningen betreft, mis ik inderdaad een trein. Maar er zijn hier ook veel voordelen van het ‘kleinsteedse’. Lekker ruim, uiterwaarden vlakbij en hoe dan ook iets socialer. Kijken wat er wel sterk is en dat bundelen.
    Maar meedoen voor de gratis publiciteit heeft in Wageningen even niet zo veel zin en 60 euro voor een culturele ronde betalen, weer de kunstenaar die inlegt, vind ik wat teveel gevraagd. De kunstenaar mag ook wel eens beloond worden in plaats van ook de onrust van verhuizingen van atelier te hebben.
    Ik ben benieuwd naar de volgende column

  2. Hallo Laurens,

    altijd weer een prettige ervaring om iets van je te lezen. Persoonlijk en herkenbaar als je jou kent en ook leesbaar vanuit een behoefte aan iets universeels. Je vraagt om reaktie via de site dus ik wil je naast loven ook bekritiseren; het persoonlijke werkt soms als ruis in het universele naar mijn smaak. De openingszin is daarvan het belangrijkste voorbeeld: de betekenis van die zin snapte ik niet en dat maakt dat ik pas 4 zinnen verder in het stukje zit, in plaats van met de deur in huis. De geestige zin over zoetgevooisde fluit vond ik een heel prettig stukje persoonlijk belang in het totaalbeeld. Bij een drietal zinnen/zinsnedes die in die richting zijn geschreven (geld richting kunst en kunstenaars), raakte ik afgeleid van het totaalplaatje en ging het meer over een persoonlijke onvrede die voor het statement van de column als ruis werkt, misschien dat dat ook in die zin over factureren zit.
    Verder veel mooie gedachtengangen, het verhaal plant een boel zaadjes. Dank dat je me de link gemaild hebt, en gefeliciteerd met je columnschrijverschap; ik hoop dat je er wat pegels voor krijgt 🙂 en/of dat er opdrachten uit voortkomen!

  3. … een paar vleugelslagen – een heerlijke titel
    aan meer genieten kom ik niet aan toe op dit moment en in verband met deze festiviteit omdat ik morgen ochtend 4.30 moet opstaan om vanuit Wageningen aan de oude stadmuren een 10 uren werkdag te bereiken en de anderhalf uur enkele reis te halen.
    Dan ben ik weer in staat om van de boeiend merkwaardige bestialiteit van de nederlandse arbeidsmarkt te beleven en mij te verheugen omdat ik deze keer in een buitengewoon paradijslijke uithoek beland.

  4. Ik ben geen inwoner van Wageningen, maar ik kan de bezwaren tegen het ‘kleinsteedse’, het gebrek aan durf en een smalle visie wel begrijpen.
    In Ede wordt ik nog geconfronteerd met een dorp wat maar geen stad wil worden. Dus dat is nog erger.
    En dit is natuurlijk ook een enge-denken landelijk fenomeen.
    Deze column bevalt me prima. Een prettige stijl van schrijven, met zorgvuldig geconstrueerde zinnen, en af en toe een droge opmerking.
    Ga zo door, Laurens..

  5. Ja de spijker op z’n kop! Waar in de tachtiger en negentiger jaren nog een opbloei leek te ontstaan van culturele uitwisseling op gebied van film, kunst, muziek en theater, met zelfs kleine tekenen van literatuuruitoefening, is nu sprake van een wegvallen van initiatieven en plekken waar al dat moois was te bewonderen, denk aan het sluiten van de Flex expo. Maar de bibliotheek timmert moedig aan de weg, een paar café’s blijven het proberen en kijk: Laurens roert zijn stem en brengt vleugels in beweging! Dank…

Reacties zijn gesloten.

SLUIT
SLUIT