Opschrijfboekjes

Ik heb veel opschrijfboekjes, het ene nog mooier dan het andere. Dichters krijgen dergelijke dingen met Sinterklaas maar sommige heb ik zelf gekocht wanneer ik weer eens had besloten nu echt te gaan schrijven. Er zit een minischriftje bij van Dille en Kamille met een etiket waarop je kunt zetten van wie dat schriftje is en waar het over gaat. Ook is er een tamelijk dik bijna vierkant boekje met hele fijne ruitjes. Je gaat er vanzelf netter door schrijven en dat kan bij mij geen kwaad. Een heel prachtig boekje dat ik heb is wat groter, het heeft geen lijntjes maar wel een leeslint. De buitenkant is met goudachtige patronen bewerkt en het mooiste van al is dat het een magnetisch slotje heeft. Tot de afdeling kunstige boekjes reken ik ook een opdondertje met vreemd grof maisachtig papier, zal wel uit een ontwikkelingsland komen, met een omslag van een of andere plant. In dat formaat is er ook een soort middeleeuwse flap van leer met wat papiertjes er in gebonden met een touwtje. Dat touw kun je om de flap winden bij wijze van sluiting. Dan de dummies, die ongelijnde lege boeken met harde kaft. Ik heb een grote in het rood en in het zwart plus drie zwarte kleintjes, als bijbels zo strak en mooi. Verder een klein maar bepaald niet dun gelijnd notitieboekje met een kaft met een kleurig tafereel met blote engeltjes en een wegkwijnende ruïne, en een streng dito boekje in ’t zwart met een keihard kaft waar helemaal niets op staat. Echt een antropologen-in-de-rimboeboekje en ik kan het weten want zo eentje ben ik zelf, eigenlijk. Dan nog drie zware jongens met twee metalen ringen als binding en in de omslag een soort glas-in-loodpatroon geperst, driemaal heel veel bladzijden in respectievelijk zachtgeel, zachtgroen en zachtroze, met een flauw lijntje. Die komen van de Wageningse wereldwinkel en zo zijn er een lokaal en een mondiaal aspect in deze beschouwing geslopen. Als toetje tenslotte maar liefst twee echte Moleskins, de ene gelijnd, de andere ongelijnd, adembenemend mooi! Beide hebben een zwart elastiek om ze dicht te houden en achterin een vakje voor visitekaartjes. Voorin kun je het adres invullen waarheen de vinder dit prachtmateriaal mag terugsturen – als ik vinder was zou ik ze houden. Met twee leeslinten! Wat een prachtboekjes zijn die Moleskins, een huidje van fluweel, een babyvel is er niets bij. Met een Moleskin onder handbereik ontbreekt er niets meer om substantieel te schrijven. Ik weet het. Ik weet het.

Waarom mij nu opeens het verhaal van die oude dame te binnen schiet weet ik niet. Ze is haar hele leven ongetrouwd gebleven. Na haar overlijden ruimde familie het huis leeg. In haar linnenkast vond men de prachtigste lingerie, zeer sjiek, vaak pikant, zeker duur geweest. Het zat allemaal nog in de verpakking.

Laurens van der Zee, februari 2015

SLUIT
SLUIT