Sardines

Waarschijnlijk heeft iedereen wel tekenles gehad op de lagere school. Ik wel. Dan richtte zo’n juffrouw zich over je heen en boog met haar enorme lichaam over jou als klein kind en keek je aan. “Heb jij dat gemaakt? Is dat een hond?” En enigszins bedremmeld knikte je ja. Je kon toch moeilijk zeggen dat het een kip was en dat je daar zo je best op had gedaan. Dat waren je vakantieherinneringen en die moest je tekenen.
Nou woonde ik in een stad en had ik weinig kippen gezien. Ik geef toe.
Maar goed. Op een dag realiseer je je dat het niet meer uitmaakt wat andere mensen erin zien en dat je gewoon moet tekenen wat je voelt en denkt en dat je je niet zoveel moet nadenken over wat anderen denken.
En achteromkijkend kijk je naar je familie en hun kinderen en hoe die nu eigenlijk reageren op ontwikkeling en onderwijs en of creativiteit er een rol in speelt.
Wel. Kinderen zeggen de meest rake dingen en hun openheid en directheid is een mooi gegeven. Zo had mijn nichtje het helemaal door.
Thuisgekomen van haar eerste schooldag probeerde mijn zus het verhaal uit haar te halen.
“Hoe was je eerste schooldag?”
Beteuterd keek ze haar moeder aan. “Ik was helemaal alleen en ik heb niks geleerd.”
Hopelijk was dit geen samenvatting voor de scholen.
Gewoon een momentopname voor de eerste dag.
Volgens mij denkt ze er nu niet meer zo over.
Maar toch kan ik die wrange gedachte soms van me afzetten. Misschien had ze wel gelijk. En wat dan?
Maar aan de andere kant. Einstein moet ook ergens rekenen hebben geleerd. Is hij slimmer door ander of speciaal onderwijs? Het is misschien wel aan de mensen zelf hoe ze op onderwijs reageren en niet alles kan op maat gemaakt worden voor iedereens interesses en verwachtingen en tempo.
En hoe tekenen en creativiteit daar een rol in moet hebben? En of opdrachten vrij moeten zijn of dat de juffrouw alles moet kunnen duiden en alles natuurgetrouw moet zijn?
Mensen zijn ook altijd in beweging. En dit zal ook wel veranderen. Er zullen vast telkens weer nieuwe invoeringen zijn en jonge kunstenaars in de maak. Het is wel toe te juichen dat alles niet alleen gericht meer is op kennisvergadering en formules toepassen.
Maar ook niet iedereen kan weer kunstenaar zijn van beroep.
Toch heeft ieder mens meer in zich. Het is maar wat je belangrijk vindt en waar je voor kiest.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat mensen dromen, fantaseren en af en toe iets doen wat niet direct betrekking heeft op leren, de maatschappij, of nuttig is en dat dat al jong naar voren komt.
Ik hoop dat kinderen sneller gaan zeggen, ik heb iets leuks geleerd en ik was niet zo alleen. Minder dat systeem. Dertig kinderen in een lespakket. En ja. Dat is inmiddels wel veranderd heb ik me laten vertellen.

Marjan Verloop

SLUIT
SLUIT