Stadsdichter

Als jij nu eens je polsen kruist, je vingers spreidt, de kootjes recht Als jij nu eens je pinken – zachtjes op de zere plekken legt, en zo een vogel maakt van schaduwen. Is vliegen hetzelfde … lees verder

Ik hield een oogje in het zeil en noemde haar een zij. Ik versierde haar met woorden, schreef het liefst op elke steen, ik liet haar niet alleen bestaan maar zag haar met mijn ogen dicht, … lees verder

Zoals een bootwerker scheepskabels sloopt, polsdik staaldraad, taai tot in de hel behalve draadje voor draadje, één voor één, zó heeft Van Rumund zich bevrijd, lint na lint, knip voor knip, óp naar zijn Zwitserleven Soms zal hij … lees verder

Eerst maar eens beginnen. ‘s Ochtends met je wangen in de wind is de wereld nog klein. Je hoort het schoolplein gonzen en het bonzen van je hart: je school, je klas, je brood, je tas, … lees verder

Stop niet met lezen. Stop niet met lopen. Vergeet van niets moois hoe het eigenlijk moet. Kijk goed, soms moet je visualiseren om iets moois niet te verleren: stel je voor dat je nu schaatst, hoe … lees verder

Ik wilde je iets schrijven. Op de stenen voor je huis, op het plein rondom de kerk, in de aarde van je tuin of desnoods in de klei van de rivier, of hier. En dan, van … lees verder

Er kwam een tijd waarin de piano niet door handen en de glazen niet door monden, en de trappen niet door hakken werden aangeraakt. De stoelen keken elkaar aan, de lampen bleven uit. Zelfs de mensen … lees verder

Er was dat moment dat alles wat nog komen kon veranderde van aard. We openden het raam en ademden de stilte in die niet meer onheilspellend was. We wisten dat. Toch rook het nog naar lang … lees verder

Nu wij ons niet verplaatsen verschuift het zwaartepunt. Het afbakbrood stijgt stilletjes in waarde, alsof het alledaagse plots minder alledaagsheid krijgt. Nu wij ons niet verplaatsen schuilt er schoonheid in gemak, één vogel op de hoogste … lees verder

Ik wil graag wat onduidelijkheid Doe mij maar een beetje waarom En één pondje verwarring Het liefst met een lintje erom Of anders een doosje avondlucht Een six pack vage ideeën Iets dat nog alles worden … lees verder

Wat niet wordt aangewezen, niet omlijst, niet onderstreept, behoort algauw tot wat gewoon bestaat – of altijd lijkt geweest. De tijd hoeft nooit gerepareerd, de aarde zal wel voortbestaan, toch denk ik vaak aan wie de … lees verder

Er wordt best veel aan je gedacht. Je wordt besproken, uitgesteld. Omdat je onbetrouwbaar lijkt, word je opvallend veel voorspeld. Op papier word je een gissen, ‘s nachts verkleur je tot een droom, in jou willen … lees verder

Aan ons verraadt het landschap zijn verleden als we de treden van het trappetjesbos begaan en bovenaan de tuin vol bomen vinden. We zien de wolken boven wilgen in het uitgestrekte bekken van de Rijn en … lees verder

Er zijn dingen die je bijna niet kunt horen, zoals vliegenvoetjes op het raam of de wind in de vacht van je kat. Zoals dat, wat je kent maar niet hoort: een knipoog, en een punt … lees verder

Soms hoop je dat ze binnenkomt, haar voeten veegt en licht begerig voortbeweegt naar de kast Engelse pockets, dat haar wandelstok tikt en zij dan even knikt bij wijze van ‘daar ben ik weer.’ Je zou … lees verder

We lopen door een huis met duizend ramen en één deur. Daar kwamen we door binnen. En nu is het een kwestie van verzinnen hoe het kan dat achter al die ruiten steeds een ander buiten … lees verder

Dat in elke vingertop een knop van leven zit verzin je niet, je wijst je eigen vingers ieder jaar naar haar en je verwondert je. Want hoe kan iets dat jaren oud is zo springlevend zijn, … lees verder

Kijk om je heen. Je ziet de bomen om je huis, je stoep, je kromme straat. En dan zie je, bij dageraad, dat alles steeds weer anders is. Het is hetzelfde gezicht, maar reprise is maar … lees verder

Over de schouders van een stad Kijken altijd ouders mee De burgemeester op de fiets Ondernemers, oude heren Mensen die de stad iets leren: Keuzes maken, staan voor iets. Zo kent ze vele vaders, moeders En … lees verder

Ik zie aan jou, aan hoe je lacht: je denkt aan iets waar ik aan dacht, maar dan zo, zoals jij, zo’n beetje met je hoofd opzij. Ik denk: ik wil niet anders zijn, want dan … lees verder

Ik leerde je horen en jij mij het schrijven over je mensen, je stegen, je hotel op het plein, over ‘s nachts op de dijk, over hoe je nog jaren mijn altijd gonzende muze zal zijn. … lees verder

‘Ons blijft natuur als wonder boeien’ Dat tegelde men aan de muur Men regelde lucht, licht, temperatuur En schonk een huis aan het mirakel. Wie er door glas van de Noordkas Of door wybertjesramen keek Zag … lees verder